|
روزگاری من و تو عاشق هم بودیم
در شبی مهتابی تو برایم خواندی : نازنینم ، عشقم تکیه کن بر دستام
و دگر هیچ مخور غم بی تکیه گهی
که منم تکیه گهت
و بدان ای گل من که پناهت مردی است که مثال کوه است و چه آسان من خام
باورت می کردم
و نمی دانستم
تکیه کردن بر عشق
تکیه بر قامت سست باد است
بازدید:
[ ۲۹ اسفند ۱۴۰۱ ] [ ۰۹:۲۷:۱۴ ] [ دمو ]
[ نظرات (0) ] |
| |
