گذشتم از تو که ای گل چو عمرِ من گذرانی

چه گویمت که به باغِ بهشتِ گمشده مانی

به دورِ چشم تو هرچند داد دل نستاندم

برو که کام دل از دورِ آسمان بستانی

گذاشتم به جگر داغِ عشق و از تو گذشتم

به کامِ من که نماندی، به کامِ خویش بمانی

بهار عمر مرا گر خزان رسید تو خوش باش

که چون همیشه بهار، ایمن از گزند خزانی

تو غنچه بودی و من عندلیب باغ تو بودم

کنون به خواری ام ای گلبنِ شکفته چه رانی

به پاس عشق، زبد عهدی ات گذشتم و دانم

هنوز ذوقِ گذشت و صفای عشق ندانی

چه خارها که زحسرت شکست در دلِ ریشم

چو دیدمت که چو گل سر به سینه ی دگرانی

(هوشنگ ابتهاج)